داشتم کتاب حماسه حسینی رو می خوندم که در یکی از صفحه ها رجز خوانی حضرت عباس(ع) رو هنگام رسدن به رودخانه فرات نوشته بود،خیلی زیباست:

رجز اول (هنگامی که حضرت آب را جلوی صورت خود آورد ولی به یاد تشنگی اما حسین(ع) آن را نیاشامید):

یَا نَفسُ مِن بَعدِ الحُسَینِ هُونی          فَبَعدَهُ لا کُنتُ اَن تَکونی

هذَا الحُسَینُ شارِبُ المَنونِ                وَ تَشرَبینَ بارِدَ المَعینِ

واللهِ ما هذا فِعالَ دینی                       وَ لا فِعالَ صادِقِ الیَقینِ

       ای نفس ابوافضل! می خواهم بعد از حسین زنده نمانی.حسین شربت مرگ می نوشد، حسین در خیمه ها با لب تشنه ایستاده باشد و تو آب بیاشامی؟! پس مردانگی کجا رفت، شرف کجا رفت، مواسات و همدلی کجا رفت؟ مگر حسین امام تو نیست، مگر تو مأموم او نیستی، مگر تو تابع او نیستی؟!

رجزدوم(بعد از قطع شدن دست راست):

وَاللهِ اِن قَطَعتُمُ یَمینی              اِنِّی اُحامی اَبَداً عَن دینی

وَ عَن اِمامِ صادِقِ الیَقینِ           نَجلُ اانَّبیِّ الطِّاهرِ الأمینِ

    بخدا قسم اگر دست راست مرا ببرید من دست از دامن حسین بر نمی دارم.

یا نَفسُ لا تَخشی مِنَ الکُفّارِ           وَ اَبشِری بِرَحمَةِ الجَّبارِ

مَعَ انَّبِیِّ السَّیدِ المُختارِ                  قَد قَطَعُوا بِبَغیِهِم یَسری

  در این رجز فهماند که دست چپش هم بریده شده است.